Dag 3

Maandag. Een vol programma. Vroeg ontbijten dus. Op zich geen probleem want ik ben hier tussen 5 en 6 wakker.
We gingen vandaag eerst naar een school. Het vervoer gebeurt telkens vanaf de lodge met een bus en een open truck. Er moeten nl 30 mensen mee. Bus is misschien iets te veel eer/naam voor het brick waarin we opgestapeld zitten. Je kijkt zo door de bodem naar de rode zandgrond. Vering heeft de bus niet, en verharde wegen kennen ze iha in Gambia niet. Ja de hoofdweg vanaf het vliegveld, die is van asfalt. We zitten dus iedere keer met zo'n 15 man in een busje en raken regelmatig het plafond. Op de kermis betaal je daar gemiddeld 3€ voor. De bus moet ook wel eens stoppen om iets bij te vullen, ik vermoed dat het koelvloeistof is.. Er gaan constant 3 mensen (Gambianen die daar werken) van de lodge mee. Zij rijden ons en "beschermen" ons.

Na een rit door de binnenlanden kwamen we aan bij de school. Eigenlijk zijn het allemaal gebouwen op een groot terrein. In de gebouwen zitten gemiddeld zo'n 3 lokalen. Er is ook een waterput op het terrein. We kregen als eerste een welkomswoord en een uitleg van het hoofd van de school. Ze zijn heel blij dat we komen want dat betekent spullen voor de school. Vervolgens mochten we overal rondkijken. Wat er dan op je afkomt...al die kinderen stormen op je af, ze willen je aanraken en met je op de foto of zelf op de foto die ze dan meteen willen terug kijken. De kinderen zijn klein voor hun leeftijd, in vergelijking met hier, en sommigen zijn zo gelig. Daarvan weet je gewoon dat ze ziek zijn. Voor Pim was het allemaal te veel. Ik was wel lichtelijk verbaasd, want iedereen die Pim kent weet dat hij gek is op kleine kinderen en kleine kinderen op hem. Maar hij wilde niet naar binnen, hij liep weg van de kinderen en is uiteindelijk in het busje gaan zitten wachten. Met het raampje dicht, want de Gambiaanse kinderen stonden met hun neus tegen het busje. Het was te veel in een keer voor hem.

Na de school zijn we naar een markt gegaan. Dit was midden in een grote stad. Het is of de tijd heeft stil gestaan als je er bent. Ook wel een beetje eng, het krioelt van de mensen en als je dan zo'n kraampje binnenkomt ontdek je opeens dat er nog weer ergens iemand ligt of zit. Het was een markt waar ze ook veel levensmiddelen verkopen. We zijn er maar even geweest iedereen had het al snel gezien.
Volgende markt. Deze was op een groot terrein en een stuk rustiger. Ze verkopen daar allemaal hetzelfde. Je hebt er wel 30 "winkeltjes" en ze willen je allemaal wat verkopen. Ze sleuren je nog net niet naar binnen. Maar goed, Pim en ik hebben hebben inkopen gedaan en flink onderhandeld met de prijs. King (personeel vd lodge) heeft ons geleerd hoe dat moet. Je moet ongeveer op 1/4 vd vraagprijs uitkomen.

Terug op de lodge hebben we gegeten en zijn we met een klein groepje naar 2 compounds geweest om dozen met spullen te brengen. We hadden voor de kinderen nog wat ballonnen en fluitjes meegenomen. Nou...die compounds..dat komt wel binnen zeg!! Wat een verschrikkelijke armoede daar. Wat kijken de mensen triest en hol uit de ogen. Maar wat zijn ze ongelooflijk blij met de spullen. God bless you hoor je telkens. Het voelt bijna gênant om daar te zijn, ik kan het niet zo goed uitleggen. Misschien is dat wel de reden dat ik zo kort slaap hier, al die indrukken. Voor Pim was dit iets minder bedreigend aangezien de kinderen ook wat terughoudender waren. Maar het heeft een grote indruk op ons achter gelaten.....

Daarna volgde Djembeeles op de lodge. Foei, ik heb de blaren op m'n handen staan. 3 uur lang achter elkaar les en waag het niet om ff te stoppen tussendoor, want je wordt direct weer aangespoord om door te gaan. De Gambiaanse teachers zijn erg streng. En in hun ogen klinkt het nooit goed genoeg. Het is een heel aparte bepaalde slag, volgens mij leer ik het nooit... :(

Het was me het dagje wel. Morgen een dagje relaxen op de boot.